Cztery Generacje
Rodziny warszawskich Krawców

Historia krawieckich tradycji rodziny Zarembów sięga 1894 roku, kiedy Edward Zaremba (1872-1931) otwiera swój zakład w gmachu Teatru Wielkiego. To wokół Placu Teatralnego toczy się życie ówczesnej socjety, tu mieszczą się nowoczesne budynki, banki, szykowne sklepy i hotele. Niezwykłe umiejętności krawca stają się słynne nie tylko w Warszawie, ale i w całej Europie. Rozpisują się o nich gazety Paryża, Londynu, Wiednia i Moskwy, mistrz otrzymuje także częste propozycje otwarcia salonu za granicą. Postanawia jednak zostać w Warszawie i przekazać swój fach synom i krewnym.

Jednym z nich jest Adolf Zaremba (1898-1969), który dziedziczy po wuju talent i słynne „oko Zaremby”, dzięki któremu potrafi perfekcyjnie dopasować krój do najbardziej nietypowych sylwetek.
Adolf zaś szybko wciągnie do biznesu utalentowanego brata, Tadeusza.

Lata dwudzieste XX wieku to wspaniały czas dla krawców – stolica kwitnie, powstają nowe lokale, teatry, galerie. Bale w ambasadach, rauty i premiery to codzienność w wytwornej Warszawie. Zamówienia na smokingi i fraki idą w setki, wraz z modą na arystokratyczne sporty popularne stają się pumpy i bryczesy. W tym czasie pracownia zatrudnia 15 czeladników, 2 krojczych, buchaltera i kuriera, który dostarcza zamówienia do klientów. U Adolfa kształci się także młodszy brat – Tadeusz Zaremba, a pracownia działa pod nazwą „Bracia Zaremba”.

W 1933 roku Tadeusz postanawia otworzyć własną pracownię przy ul. Koszykowej 52. Mistrz Tadeusz to prawdziwa persona warszawskiej elity Międzywojnia – oprócz niezwykłych umiejętności krawieckich cieszy się opinią człowieka o wielkiej klasie i charyzmie. Ubiera gwiazdy filmu i estrady oraz niemal wszystkich dyplomatów, profesorów, artystów i ludzi biznesu. Nieduży zakład przy ul. Koszykowej 52 w ciągu kilku lat zamienia na większy i wystawniejszy salon przy ul. Koszykowej 40, na rogu Marszałkowskiej.

Kiedy w 1956 roku okazuje się, że kamienica, w której mieści się firma, jest przeznaczona do rozbiórki, Tadeusz Zaremba przenosi pracownię na Nowogrodzką 15, gdzie mieści się ona do dziś. Choć mistrz próbuje żyć jak przed wojną, nowej władzy nie podoba się burżuazyjna elegancja. Materiały są reglamentowane, dobre tkaniny kupuje się na czarnym rynku lub przemyca z zagranicy. Mimo że Tadeusz Zaremba często gości w telewizji i na łamach prasy, jego firmę, co najmniej raz w miesiącu nawiedza Urząd Bezpieczeństwa. Nie pomagają nawet znane nazwiska klientów (m.in. Kabaret Starszych Panów, Zbigniew Herbert, muzycy Filharmonii Narodowej, aktorzy wielkich produkcji filmowych, jak „Ogniem i mieczem” oraz Józef Cyrankiewicz). Z tego okresu zostaje w pracowni wiele skrytek, w których chowano zakazane wówczas angielskie wełny. Krawiectwo miarowe powoli staje się rzadkością.

Tradycję rodzinną przejmuje po ojcu Adam Zaremba, choć pierwotnie niewiele na to wskazywało. W 1966 roku kończy Politechnikę Warszawską i rozpoczyna pracę w zawodzie inżyniera. Podczas studiów uczy się jednak równolegle krawiectwa i kroju. W latach 70. dołącza do ojca, a w 1976 roku zostaje współwłaścicielem firmy. Pod koniec lat 70. Dostaje niezwykłe zlecenie uszycia kostiumów do słynnego polsko-brytyjskiego serialu o Sherlocku Holmesie. Ze zlecenia wywiązuje się bezbłędnie. Nadchodzi jednak czas stanu wojennego – nikt nie myśli o elegancji, wielu krawców i innych rzemieślników ogłasza bankructwo. Po 1989 roku upadają kolejne zakłady usługowe. Rynek zalewają marki z zagranicy. W 1998 roku umiera Tadeusz Zaremba. Zostaje pochowany w Alei Zasłużonych na warszawskich Powązkach. Po jego śmierci firmą kierują Adam Zaremba wraz z żoną Grażyną.

W 2005 roku umiera przedwcześnie Adam Zaremba, a pieczę nad zakładem sprawuje jego żona Grażyna Zaremba oraz syn Maciej Zaremba. W zakładzie pracuje dwóch najwyższej klasy mistrzów krawieckich i krojczych – Marian Kowalczyk i Jan Sułecki. Dzięki temu firma nieustająco cieszy się opinią najlepszej w mieście, ubiera dyplomatów, polityków, milionerów i gwiazdy.

Wkrótce jednak firma rozrasta się i niezbędni staną się kolejni pracownicy.

Maciej, korzystając z nabytej w rodzinie wiedzy i śledząc trendy na rynku mody i tkanin, doradza klientom przy wyborze kroju i materiału, szanuje klasykę, lecz nie boi się odważnych stylizacji. Niektórzy dostrzegają w nim słynne „oko Zaremby”.

Zajmuje się także rozwojem firmy, ponieważ czasy szycia na miarę wracają. W 2011 roku Maciej wygrywa konkurs na projekt krawata Polskiej Prezydencji Unii Europejskiej, który spotyka się z niezwykle ciepłym przyjęciem, gratulacje napływają z całego świata, a Premier Finlandii Jyrki Katainenem wyraził na Twitterze nadzieję, oby cała Polska Prezydencja była tak udana, jak krawat.